https://www.capital.gr/arthra/3622008/oi-rosoi-prepei-na-apodexthoume-tin-alitheia-apotuxame
Οι Ρώσοι πρέπει να αποδεχθούμε την αλήθεια - Αποτύχαμε Παρασκευή, 25-Μαρ-2022 00:08 Γράφει ο Ilia Krasilshchik Αστυνομικοί συλλαμβάνουν υποστηρικτή του Αλεξέι Ναβάλνι κατά τη διάρκεια διαδήλωσης υπέρ του στη Μόσχα τον Ιανουάριο του 2021 Sergey Ponomarev/The New York Times Τώρα πρέπει να αποδεχθούμε αυτήν την αποτυχία. "Ξύπνα, Σόνια, ο πόλεμος ξεκίνησε”. Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια που είπα στη σύντροφό μου το πρωί της 24ης Φεβρουαρίου, καθώς οι ρωσικοί πύραυλοι έπεφταν βροχή στην Ουκρανία. Λόγια που ποτέ δεν περίμενα ότι θα χρειαστεί να ξεστομίσω. Κανείς στη Μόσχα δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να γίνει πόλεμος, παρότι είναι οδυνηρά σαφές πλέον ότι το Κρεμλίνο προετοιμαζόταν γι’ αυτόν εδώ και χρόνια. Όλοι εμείς, τα εκατομμύρια των Ρώσων που αντιτάχθηκαν ανοιχτά ή κρυφά στο καθεστώς του προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν, ήμασταν απλώς σιωπηλοί μάρτυρες αυτού που συνέβαινε; Ακόμη χειρότερα, το εγκρίναμε; Όχι. Το 2011, όταν ανακοινώθηκε ότι ο κ. Πούτιν θα επέστρεφε στο Κρεμλίνο ως πρόεδρος, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν. Το 2014, όταν η Ρωσία προσάρτησε την Κριμαία και υποκίνησε τον πόλεμο στο Ντονμπάς, διοργανώσαμε μαζικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις. Και το 2021 βγήκαμε εκ νέου στους δρόμους, σε όλη τη χώρα, όταν ο βασικός εκπρόσωπος της αντιπολίτευσης στη Ρωσία, ο Αλεξέι Ναβάλνι, συνελήφθη μετά την επιστροφή του στη Μόσχα. Θέλω να πιστεύω πως κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας προκειμένου να "χαλιναγωγήσουμε” τον κ. Πούτιν. Αλλά δεν είναι αλήθεια. Αν και διαμαρτυρηθήκαμε, οργανωθήκαμε, ασκήσαμε πιέσεις, διαδώσαμε πληροφορίες και ζήσαμε έντιμα τη ζωή μας στη σκιά ενός διεφθαρμένου καθεστώτος, πρέπει να αποδεχθούμε την αλήθεια: Αποτύχαμε. Δεν καταφέραμε να αποτρέψουμε την καταστροφή και αποτύχαμε να αλλάξουμε προς το καλύτερο τη χώρα. Και τώρα πρέπει να ζήσουμε με αυτήν την αποτυχία. Οι Ρώσοι που αντιτάσσονται στον πόλεμο σήμερα βρίσκονται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Δεν είναι μόνο ότι δεν μπορέσαμε να σταματήσουμε αυτόν τον παράλογο και παράνομο πόλεμο - δεν μπορούμε καν να διαμαρτυρηθούμε γι’ αυτόν. Ένας νόμος που ψηφίστηκε στις 4 Μαρτίου καθιστά την έκφραση αντιπολεμικών αισθημάτων στη Ρωσία αδίκημα, που επιφέρει ποινή φυλάκισης έως και 15 ετών. (Ήδη, περίπου 15.000 άνθρωποι έχουν τεθεί υπό κράτηση για αντιπολεμική δράση από τη στιγμή που ξεκίνησε η εισβολή). Αντιμέτωποι με ένα δυσοίωνο μέλλον, χιλιάδες άνθρωποι έφυγαν από τη χώρα. Όσοι έμειναν έχουν απωλέσει και τα τελευταία ψήγματα ελευθερίας τους. Μετά δε την αναστολή λειτουργίας των Mastercard και Visa στη Ρωσία, πολλοί δεν μπορούν καν να πληρώσουν για μια VPN υπηρεσία προκειμένου να αποκτήσουν πρόσβαση σε ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης. Αντιμετωπιζόμαστε, κατά κάποιον τρόπο, ως εγκληματίες, όχι μόνο από το ίδιο μας το κράτος αλλά και από τον υπόλοιπο κόσμο. Ωστόσο, δεν είμαστε εγκληματίες. Δεν ξεκινήσαμε αυτόν τον πόλεμο, και δεν ψηφίσαμε τους ανθρώπους που τον ξεκίνησαν. Δεν εργαζόμαστε για το κράτος που σήμερα βομβαρδίζει πόλεις στην Ουκρανία. Επανειλημμένως υψώσαμε τη φωνή μας ενάντια στις πολιτικές της κυβέρνησης, παρ’ όλο που γινόταν όλο και πιο επικίνδυνο. Δεν ήταν εύκολο. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, πλήθος κατασταλτικών νόμων "γονάτισαν” τη δημόσια διαμαρτυρία, αποδεκάτισαν την ελευθερία του Τύπου, άσκησαν λογοκρισία στο διαδίκτυο και κατέστειλαν την ελευθερία του λόγου. Ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης φιμώθηκαν, δημοσιογράφοι χαρακτηρίστηκαν "ξένοι πράκτορες” και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων έκλεισαν. Χιλιάδες άνθρωποι συνελήφθησαν και ξυλοκοπήθηκαν. Επιφανείς επικριτές του καθεστώτος οδηγήθηκαν στην εξορία ή στη φυλακή. Ο κ. Ναβάλνι φυλακίστηκε και μπορεί να παραμείνει στη φυλακή για πολλά χρόνια. Πληρώσαμε την ανυπακοή μας. Και πάλι, όμως, είναι στο χέρι μας να ξεκινήσουμε τη συζήτηση σχετικά με το τι έχει συμβεί. Η εισβολή στην Ουκρανία σηματοδοτεί το τέλος, οριστικά, της μεταπολεμικής εποχής για τη Ρωσία. Στα 77 χρόνια που μεσολάβησαν από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ρωσία θεωρούνταν -ανεξάρτητα από τις άλλες "αντιλήψεις” που κουβαλούσε- ως η χώρα που βοήθησε να σωθεί η ανθρωπότητα από το μεγαλύτερο κακό που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Η Ρωσία ήταν η ηρωική χώρα που νίκησε τον φασισμό, ακόμη κι αν αυτή η νίκη επέβαλε 45 χρόνια Κομμουνισμού στη μισή Ευρώπη. Όχι πια. Η Ρωσία σήμερα είναι η χώρα που εξαπέλυσε έναν νέο "διάβολο”, και σε αντίθεση με τον προηγούμενο, είναι οπλισμένος με πυρηνικά όπλα. Την πρωταρχική ευθύνη για το νέο αυτό κακό έχει ο κ. Πούτιν και η κουστωδία του. Αλλά για όσους αντιτασσόμαστε στο καθεστώς, με οποιονδήποτε τρόπο, η ευθύνη βαραίνει κι εμάς. Πώς συνέβη; Τι κάναμε λάθος; Πώς μπορούσε να αποτρέψουμε να συμβεί και πάλι; Αυτά είναι τα ερωτήματα που καλούμαστε να απαντήσουμε. Ασχέτως που βρισκόμαστε -στη Μόσχα, την Τιφλίδα, το Γερεβάν, τη Ρίγα, την Κωνσταντινούπολη, το Τελ Αβίβ ή τη Νέα Υόρκη- και ανεξάρτητα με το τι κάνουμε. Η ευθύνη είναι το κλειδί. Η χώρα που μεγάλωσα, αυτή που έπαψε να υπάρχει πριν από μερικές εβδομάδες, είχε πολλά προτερήματα. Η ευθύνη, όμως, δεν ήταν ένα από αυτά. Η Ρωσία αποτελεί μια πολύ ατομικιστική κοινωνία, όπου οι άνθρωποι, για να "δανειστώ” τα λόγια του Αντρέι Ζόριν, ιστορικού του πολιτισμού, ζουν με τη νοοτροπία του "αφήστε με ήσυχο”. Μας αρέσει να απομονωνόμαστε, από τους άλλους, από το κράτος, από τον κόσμο. Αυτή η νοοτροπία επέτρεψε σε πολλούς από μας να χτίσουμε μια ζωή ζωντανή, ελπιδοφόρα, γεμάτη ενέργεια, εν μέσω ενός ζοφερού περιβάλλοντος συλλήψεων και φυλακίσεων. Αλλά στην πορεία, αποκοπήκαμε εντελώς και αγνοήσαμε το κοινό συμφέρον. Πλέον, πρέπει να αφήσουμε στην άκρη τις ατομικές μας ανησυχίες και να αποδεχθούμε την κοινή μας ευθύνη γι’ αυτόν τον πόλεμο. Αυτή η απόφαση αποτελεί, πρώτα απ’ όλα, ηθικό καθήκον. Ωστόσο, θα μπορούσε επίσης να αποτελέσει το πρώτο βήμα προς ένα νέο ρωσικό έθνος - ένα έθνος που θα μπορεί να συνομιλεί με τον υπόλοιπο κόσμο σε μια γλώσσα διαφορετική από τη γλώσσα του πολέμου και των απειλών, ένα έθνος το οποίο οι άλλοι θα μάθουν να μην φοβούνται. Στη δημιουργία αυτής της Ρωσίας πρέπει εμείς, οι απόκληροι, εξόριστοι και διωκόμενοι, να στρέψουμε τις προσπάθειές μας. Το Mediazona, ένας ανεξάρτητος ιστότοπος που ασχολείται με θέματα ποινικών διαδικασιών και με το ποινικό σύστημα, έχει το δυσοίωνο σύνθημα: "Έρχονται τα χειρότερα”. Την τελευταία δεκαετία, αυτή αποτέλεσε μια πολύ δυσοίωνη αλλά ακριβής πρόβλεψη. *Ο Ilia Krasilshchik είναι πρώην εκδότης του Meduza, ενός ανεξάρτητου ειδησεογραφικού οργανισμού. © 2022 Διατίθεται από το "The New York Times Licensing Group" Σχετικά Άρθρα Κώστας στάλθηκε από το iPhone μου ________ Orasi mailing list για την διαγραφή σας από αυτή την λίστα στείλτε email στην διεύθυνση orasi-requ...@hostvis.net και στο θέμα γράψτε unsubscribe Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το διαβάσουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας στείλτε email στην διεύθυνση Orasi@hostvis.net διαβάστε τι συζητά αυτή η λίστα http://hostvis.net/mailman/listinfo/orasi_hostvis.net Για το αρχείο της λίστας http://www.mail-archive.com/orasi@hostvis.net/ Εναλλακτικό αρχείο: http://hostvis.net/pipermail/orasi_hostvis.net/ παλαιότερο αρχίο (έως 25/06/2011) http://www.freelists.org/archives/orasi __________ NVDA δωρεάν αναγνώστης οθόνης ένα πρόγραμμα ανοιχτού λογισμικού http://www.nvda-project.org/ _____________ Τα ηχογραφημένα βιβλία με φυσική φωνή που ανεβαίνουν στις βιβλιοπροτάσεις προσφέρονται από τις βιβλιοθήκες που λειτουργούν οι φορείς των τυφλών ενώ Για να κατεβάσετε τον σχετικό κατάλογο επισκεφθείτε το http://www.hostvis.net/audiobooks/katalogos.zip ____________
